خوردگی به کمک تنش نوعی خوردگی است که می تواند در فلزات به دلیل افزایش سطح تنش کششی استاتیک ایجاد شود. به طور خاص، این یک حمله تنشی است که به مکان هایی که تنش های اعمال شده یا پسماند به فلز وارد می شود، هدایت می شود. خوردگی به کمک تنش گاهی اوقات به عنوان “خوردگی افزایش یافته استرس” یا “خوردگی تحت تاثیر استرس” نیز شناخته می شود.
خوردگی به کمک تنش در درجه اول به دلیل ایجاد خرابی در لوله های کنار آب دیگ های فولادی کربنی نوع لوله آب شناخته شده است . تنش‌های پسماند در جایی که لوله‌ها به دیواره‌های درام نورد شده‌اند بیشتر است. چاله‌ها یا شیارهای خطی وابسته به این مکانیسم آسیب بیشتر در مناطقی با تنش‌های پسماند رخ می‌دهند، مانند انتهای لوله‌های نورد شده در سطح مشترک با درام، بخش‌های لوله خمیده، یا قسمت‌هایی از لوله‌ها با اتصالات خارجی جوش داده شده. هنگامی که آنها به “ترک مانند” تبدیل می شوند، به احتمال زیاد در طول دوره های استرس زیاد، مانند راه اندازی یا خاموش شدن، به جای عملکرد عادی، انتشار می یابند.
عوامل اصلی که به شروع و توسعه مداوم خوردگی به کمک تنش کمک می کند، شیمی آب، شرایط تنش و خواص متالورژیکی خود ماده است. کلید جلوگیری از خوردگی ناشی از تنش در حفظ برخی پارامترهای شیمیایی آب نهفته است. اینها شامل حفظ pH بین 9 تا 11 و غلظت اکسیژن محلول (DO) کمتر از ppb 5 است. تا زمانی که این شیمی آب حفظ شود، خوردگی به کمک تنش نباید منتشر شود.
خوردگی به کمک تنش معمولاً از طریق یک بازرسی بصری ساده قابل شناسایی است . می توان آن را از خستگی ناشی از خوردگی متمایز کرد زیرا خوردگی به کمک تنش تمایل به ترک های نوک صاف و گرد دارد، در حالی که خستگی ناشی از خوردگی دارای ترک هایی با نوک تیزتر است. بوروسکوپی همچنین می تواند در معاینات استفاده شود. اگرچه آزمایش جریان گردابی نیز بسیار مؤثر بوده است.